कबिरदाश गुरूले मेरै लागि लेखिदिएका एक शेर-
#अर्थात: खराबी (बुराइ) देख्न म संसारभर भौतारिय तर कहीं/कोही भेटीन । आखिरिमा जब आफ्नै मनभित्र/आफैभित्र खोजेको त- मभन्दा खराब यो संसारमा अरू कोही रहेनछन ।
#अर्थातः जबकी हातको आभूषण दान/सेवा हो, घाटी/कण्ठको आभूषण सत्य बोल्नु हो र कानको आभुषण शास्त्र/ज्ञान/दर्शन सुन्नु हो भने बेकारका गरगहनाको केअर्थ/केकाम ?, अतः बेअर्थका हिरा,मोती, सुन वा चादी सब खोलामा लगेर फालिदिए पनि हुन्छ ।
याे श्राेक म किन यहाँ शेयर गरिरहेकाे छु भने, भर्खरै सुन तोलाको एकलाख नाघेछ । सुन र फलाममा केही भिन्नता नदेख्ने/नमान्ने, बरू प्रायोगिकताको हिसाबले फलामलाई बढी प्रेमगर्ने म जस्तो जोगीलाई तोलाको करोड नाघेपनि न त दुखि बनाउछ, न त उत्साहित बनाउछ, न खुशी बनाछ । शिवपुरीबाबाले एकपटक भनेका पनि छन- "जब तिमी सुन र फलाममा दुबैको सार्वभौम स्वरूपको युनिकता बाहेक केही भिन्नता देख्दैनौ तब मात्र तिम्रो आध्यात्मिक यात्राको शुरूवात सम्भव हुन्छ" ।
नित्यानंद गायेनको कवितासंग्रह
"तुम्हारा कवि" भित्र को एक सुन्दरतम कविता-
मैं एक यायावर हूँ
ठहराव नहीं
राह चाहिए
फिर भी कभी भूल से
यदि पहुँच जाऊँ तुम्हारे शहर
तो मांग कर देखना कुछ
दे जाऊँगा सब कुछ ।
केवल मुझसे
कभी न माँगना
मेरा अकेलापन
मेरी उदासी
दे न सकूँगा ।
