गतिको सरल नियम

© हिमाल चन्द्र बराल

अक्सर सत्तासीनहरु

सबै धृतराष्ट्रका सन्ततिहरु नै हुन्छन्

जसको विवेक अन्धो हुन्छ

मति इमानसँगै सति जान्छ

अहंकारले मातेपछि

सिङ्गो पृथ्वी आफ्नै पाइतालामुनि देख्छन्

भुइँफुट्टा भाइभारदारको बुइ चढेर

आफूलाई सत्यको ठेकेदार ठान्दछन्

शक्तिले यति धेरै उन्मत्त हुन्छन् कि

समयलाई मुठ्ठीमा कैद गरेको भ्रम पाल्दछन्

यिनमा लुई चौधौंको भूत यसरी सवार हुन्छ कि

अरु सबैलाई दास करार गर्दछन्

र

स्वयं मालिकत्वको नशामा चूर हुन्छन्

अक्सर शासकहरु

हिरण्यकश्यपुकै नवअवतार हुन्छन्

जो आफ्ना भजनमण्डलीको दायाँबायाँ बसेर

आफूलाई ईश्वर घोषणा गर्दछन्

चाहे त्यो कुनै गद्दाफी होस्

पोलपोट होस् वा सद्दाम हुसेन

या जङ्गबहादुर होस् वा हिटलर

सबै आफूलाई अजेय र अजर सोची टोपल्छन्

परन्तु

गतिको नियतिलाई कहाँ मञ्जुर हुन्छ र

यिनीहरुको उद्दण्डताको उन्माद;

कहाँ स्वीकार हुन्छ र

यिनीहरुको तुजुकको नाङ्गो नर्तन;

न हिजो कसैले रोक्न सक्यो

न कसैले छेक्न सक्नेछ भोलि

इतिहासको निर्ममताको जाँतोमा

लाचार घून बनेर पिसिनुपर्ने

तमाम आततायीहरुको भयानक नियति ! 

Share:

Read More